Encyklopedia ziół

Perz jest rośliną uważaną za chwast polny. Nie należy go jednak zwalczać, ponieważ kłącze perzu wykazuje dobroczynne działanie lecznicze.

Kłącza perzu najlepiej zbierać późnią jesienią. Do celów leczniczy wykorzystywane są wyłącznie grube, jasne i mięsiste okazy. Myje się je i poddaje suszeniu w temperaturze 40oC - najlepiej w suszarkach do ziół lub piecykach.
 

Właściwości lecznicze

Lecznicze właściwości perzu znane były już w średniowieczu. Podawano go dzieciom jako środek zwalczający robaki. Kłącze perzu wykorzystywano również do przyrządzania odwarów podawanych w celu złagodzenia objawów kamicy nerkowej.

Medycyna ludowa do dziś wykorzystuje dobroczynne działanie perzu. Wynika to z faktu zawartości dużej ilości kwasów organicznych i związków mineralnych stanowiących źródło żelaza, krzemu i potasu. Z uwagi na swoje właściwości, perz działa więc na organizm ludzki bakteriobójczo i przeciwgrzybiczo. Ponadto wykazuje właściwości odtruwające, moczopędne i żółciopędne. 

Świeże kłącze perzu przygotowane w formie odwaru wspomaga leczenie schorzeń będących efektem niewłaściwej przemiany materii, a więc zaparć, trądziku czy otyłości. Działają delikatnie przeczyszczająco, regulując prawidłową pracę przewodu pokarmowego. Według medycyny ludowej, perz bywa pomocny w leczeniu dolegliwości wątroby i nerek, np. kamicy nerkowej czy obrzęków. Ponadto pomaga osobom z nadciśnieniem tętniczym oraz miażdżycą. 
 

Kłącze perzu w walce z cukrzycą

Według medycyny ludowej, kłącze perzu pomaga osobom w początkowych stadiach cukrzycy. Jest to zasługą obecnej trytycyny zaliczanej do polifruktozanów, czyli substancji, które - podobnie jak inulina - nie ulegają praktycznie wchłanianiu w jelicie cienkim. W efekcie nie powoduje to wzrostu poziomu cukru we krwi, pozwalając utrzymać jego optymalny poziom. Należy przy tym podkreślić, że niestrawiona trytycyna trafia do jelita grubego, stając się podłożem do rozmnażania bakterii, szczególnie tych odpowiedzialnych za utrzymanie prawidłowej flory bakteryjnej.