Encyklopedia ziół

Roślina ta jest dziś bezcenna w leczeniu nawracających schorzeń infekcyjnych, głównie dróg oddechowych oraz we wspomaganiu naszej odporności. Pochodzi z Ameryki Północnej. Tamtejsze plemiona Indian  już w XVIII wieku znały ją i stosowały w najróżniejszych przypadłościach, od ukąszeń  jadowitych węży i owadów, przez trudno gojące się rany, po przeziębienia z gorączką, choroby zakaźne, a nawet nosaciznę u koni. Choć początkowo trochę nieufnie, wiedzę indiańskich szamanów przejmowali  biali osadnicy, a od XIX  wieku znano ją  już  także w Europie i Azji.

Jeżówka to bardzo atrakcyjna roślina wieloletnia z rodziny astrowatych, wyrastająca nawet do 1,5 metra. Kwiaty zebrane w duże, ładne, koloru purpuroworóżowego koszyczki, kwitną od lipca do września. Jako surowiec zielarski wykorzystuje się ziele i korzeń tej rośliny, która zawiera w swym składzie cenne polisacharydy i glikoproteiny, pochodne kwasu kawowego (kwas kawoilowinowy, kwas cykoriowy) oraz flawonoidy (pochodne kwercetyny).   
 

Działanie lecznicze jeżówki

Polisacharydy zawarte w jeżówce mają działanie immunostymulujące. Wzmagają  odporność naszego organizmu na różne infekcje. Wyciągi z tej rośliny mają działanie przeciwwirusowe, przeciwbakteryjne oraz przeciwgrzybiczne. Stosuje się je przy skłonnościach do przeziębień, grypy, przewlekłego kataru, zapalenia gardła, migdałków, oskrzeli, jamy ustnej. Poprawiają wydolność oddechową. Wykazano również działanie przeciwzapalne jeżówki . Zewnętrznie stosuje się ją w  zapaleniu stawów, w leczeniu trudno gojących się ran, owrzodzeniach podudzi, opryszczce, egzemach, odmrożeniach i oparzeniach, a nawet łuszczycy. Substancje czynne jeżówki mają zdolność likwidowania wolnych rodników w organizmie, zapobiegając szkodliwemu działaniu promieni UV, nowotworom,  przedwczesnemu starzeniu się.