Encyklopedia ziół

Start / Encyklopedia ziół / Nawłoć

Nawłoć

Nawłoć

Nawłoć

Solidago virgaurea

Nawłoć to roślina zielna pochodząca z rodziny astrowatych. Jej pierwotne występowanie odnotowano w Eurazji, ale z czasem dotarła do Ameryki Północnej. Powróciła jednak na Stary Kontynent, znajdując w Europie doskonałe warunki uprawne. 

Nawłoć charakteryzuje się sztywną i długą, bo sięgającą do 1 m, łodygą. Z rozgałęzionego kłącza w pierwszym roku wegetacji wyrasta tylko różyczka liści.  Posiada liście odziomkowe eliptyczne lub jajowate, które zwężają się przy łodydze w oskrzydlony ogonek. Jej kwiaty są drobne i żółte - zebrane w koszyczki. 


Lecznicze zastosowanie nawłoci

Właściwości lecznicze nawłoci znane są od wieków. Chociaż pierwotnie plemiona germańskie stosowały ziele nawłoci do przyrządzania naparów w formie herbaty, to jednak zasłynęła ze swojego dobroczynnego działania na zdrowie. 

Ziele wykazuje działanie ściągające, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, odtruwające. Wykazuje właściwości moczopędne - mówi się, że roślina zwiększa nawet kilkakrotnie ilość wydzielanego moczu. Działa łagodnie uspokajająco oraz obniża ciśnienie krwi. Ponadto zmniejsza przepuszczalność naczyń włosowatych. Ziele nawłoci wykorzystywane jest zarówno do leczenia zewnętrznego, jak i wewnętrznego.

Medycyna ludowa twierdzi, że zewnętrznie zastosowanie nawłoci może wspomóc leczenie stanów zapalnych oraz zakażenia jamy ustnej i gardła, sromu i pochwy. Nasze babcie stosowały ją także w przypadku wszelkich uszkodzeń skóry, wysypek, świądów, otarć. 

Jeśli chodzi o zastosowanie wewnętrzne, ziele nawłoci podawane jest w przypadku stanów zapalnych dróg moczowych (m.in. zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie kłębuszków nerkowych i miedniczek nerkowych). Właściwości nawłoci wykorzystuje się także pomocniczo w leczeniu kamicy nerkowej oraz skazie moczanowej. Ponadto sprawdzi się w przypadku leczenia nieżytu żołądka i jelit, drobnych krwawień z uszkodzonych naczyń włosowatych przewodu pokarmowego. Ziele nawłoci stosowane jest również jako środek odtruwający w niektórych chorobach skóry czy dnie moczanowej. 


Przeciwwskazania do stosowania ziela nawłoci

Mimo że ziele nawłoci jest bezpieczne, nie należy podawać go w przypadku obrzęków spowodowanych niewydolnością serca i/lub nerek. Ponadto nie zaleca się stosowania tej rośliny (w formie jakichkolwiek przetworów) bez konsultacji lekarza u dzieci poniżej 12 roku życia.
 

Inne uwagi przy stosowaniu nawłoci

Ziele nawłoci należy stosować z zapewnieniem sporej ilości płynów. W przypadku nasilenia objawów lub w przypadku ich nieustępowania, zaleca się kontakt z lekarzem. Nie istnieją dane dotyczące stosowania ziela nawłoci przez kobiety w ciąży i w okresie karmienia piersią.


 

Nawłoć Nawłoć Nawłoć Nawłoć

Odmiany nawłoci

  • Nawłoć pospolita

Jest to bylina bardzo w Polsce rozpowszechniona. Rośnie na suchych łąkach, nieużytkach, polanach, miedzach, w zaroślach, na poboczach dróg i na wrzosowiskach. Nie jest rośliną wymagającą, najlepiej rośnie na słonecznych i półcienistych stanowiskach. Jest bardzo ekspansywna, zasiana w ogrodzie – trudna do usunięcia. Kwitnie od lipca do września. Jest miododajna.

Łodyga wyrasta do 1 metra wysokości, wewnątrz jest pusta, może być naga lub rzadko owłosiona. Na powierzchni występują czerwone przebarwienia. Liście ma jajowate lub eliptyczne, brzegi tępo pikowane.

Rośliny rosnące dziko  rozmnażają się przez wysiew nasion, rozsiewanych przez wiatr. W warunkach ogrodowych można też rozmnażać poprzez podział kęp lub kłączy.

Właściwości lecznicze posiadają takie składniki jak: garbniki (działanie ściągające i przeciwbiegunkowe), flawonoidy (zmniejszają przepuszczalność naczyń krwionośnych), lejokarpozyd (działanie przeciwzapalne, moczopędne i przeciwbólowe), saponiny trójperpentowe (działanie przeciwgrzybicze).

Odmianą nawłoci pospolitej jest nawłoć alpejska, która porasta górskie zbocza do wysokości piętra turniowego.

  • Nawłoć kanadyjska

Miejscem pochodzenia nawłoci kanadyjskiej są tereny południowej Kanady i północne regiony Stanów Zjednoczonych. Obecnie rośnie także w Europie, Azji, Australii i Nowej Zelandii. Roślina wzrasta w takich samych warunkach jak nawłoć pospolita. Posiada też takie same właściwości lecznicze.

Od nawłoci pospolitej odróżnia się tym, że jest wyższa – osiąga 1,5- 2 metry i bardziej rozgałęziona, kolor łodygi jest zielony.  Liście  też ma inne: skrętoległe, o ostrych końcach, brzegi ostro pikowane, na górnej powierzchni – szorstkie, a na dolnej owłosione. Kwitnie od lipca do sierpnia.

  • Nawłoć późna (olbrzymia)

Nawłoć późna , zwana też olbrzymią swe nazwy zawdzięcza po pierwsze, późnemu kwitnieniu (sierpień – wrzesień) oraz rozmiarom – może dorastać do 3 metrów wysokości. Różni się od innych podgatunków także łodygą:  dół jest nagi i pokryty nalotem woskowym, góra – pokryta włoskami, kolor łodygi – od jasnozielonego do ciemnopurpurowego, liście podługowate i owłosione, ma największe kwiaty.

Ojczyzną tej byliny są wschodnie tereny Stanów Zjednoczonych. W Polsce rośnie głównie na poboczach dróg i w dolinach rzek. Posiada takie same właściwości lecznicze jak pozostałe gatunki.

  • Nawłoć ogrodowa

Nawłoć ogrodowa to bylina uprawiana w przydomowych ogrodach. Ma wysokość od 0,5 m do 2 m wysokości. Nie jest wymagająca. Kwitnie od lipca do października. Jest to mieszaniec międzygatunkowy, najbardziej przypomina nawłoć kanadyjską. Również znajduje zastosowanie w lecznictwie.
 

Autor tekstu: Leki Natury
UROFORT | Lek ziołowy na drogi moczowe
Ziele nawłoci jest jednym ze składników leku Urofort

PRZEDSIĘBIORSTWO
FARMACEUTYCZNE
"LEKI NATURY"
TADEUSZ POLAŃSKI  Sp. z o.o.

ul. Zielona 30
08-500 Ryki
Polska

tel. (81) 865-10-69
e-mail: biuro@lekinatury.pl

Gdzie kupić

Wszystkie nasze produkty są dostępne bez recepty w aptekach i sklepach zielarskich na terenie całego kraju.
Szukaj »